Prilikom obilaska i deskriptivne obrade brojnih naseljenih mesta, a u tom kontekstu i varošice Apatin, 1822. godine, konstatovano je da važne segmente apatinske privrede predstavlja proizvodnja korparskih produkata vrhunskog kvaliteta. Broj zanatskih majstora struke iznosio je tada samo 12, ali se zahvaljujući pozitivnom trendu, tj. stalnim povećavanjem potražnje za korparskim proizvodima, njihov broj konstantno povećavao.
Asortiman korparskih proizvoda bio je veoma širok i u njegove okvire su ulazili razni upotrebni predmeti koji su, pored zadovoljavanja potreba kupaca na području Apatina i okolnih naselja, bili distribuirani i u najznačajnije metropole austrijskog carstva-Beč, Pešta, Budim, Požun (danas Bratislava u Slovačkoj). Zahvaljujući izuzetno kvalitetnoj izradi i maštovitom dizajnu (u skladu sa tadašnjim modnim trenutkom), našli su brojnu potrošačku klijentelu i na tako zahtevnim i probirljivim tržištima u koja su se slivale ogromne količine najrazličitijih i najkvalitetnijih proizvoda sa celokupnog područja tadašnje države, kao i iz poznatih inostranih zanatskih centara.
Kao rezultat povoljnih faktora, među kojima dominantnu poziciju zauzimaju, vrhunsko zanatsko umeće ovdašnjih korparskih majstora, velika i konstatntana potražnja za produktima ovakvog karaktera (samo za potrebe transporta ulovljene ribe, proizvodnja specijalnih korpi, na godišnjem nivou, iznosila je i do 15 hiljada komada), kao bogata sirovinska baza (nekultivisano vrbovo pruće se, kao osnovna sirovina, eksploatisalo po šumama duž dunavskih obala); korparsko zanatstvo je konstantno prisutno u Apatinu kroz čitav 19. i 20. vek.
U tako dugom i poslovnim iskušenjima bogatom periodu, ova zanatska delatnost doživljava i razne organizacione transformacije (npr. udruživanje nekih samostalnih radionica i fotmiranje, 1896. godine, Korparske zadruge) koje su za primarni cilj imale kvalitativno i kvantitativno unapređenje ove delatnosti. Pozitivni rezultati ovih zahvata bili su brzo evidentni i na osnovu nagrada i priznanja dobijenih na brojnim i prestižnim izložbenim manifestacijama.
Korparska zadruga, osnovana pod nazivom „Savez apatinskih korpara za proizvodnju korparskih proizvoda i sirovina“, podiže ovu delatnost na još viši nivo i, ujedno, znatno proširuje asortiman svojih artikala. Iste godine je formirana korparska vežbaonica u kojoj se odvijala teorijska i praktična nastava, a za stručno osposobljavanje i usavršavanje, angažovan je korparski stručnjak iz Beča (finansiran na račun države). Potrebe za osnovnom sirovinom bile su, zahvaljujući povećanom proizvodnom kapacitetu, u velikoj meri povećane, tako da se kao najrentabilnije rešenje nametnulo formiranje, 1900. godine, sopstvene plantaže kultivisanog, plemenitog vrbovog pruća. Određene količine egzotičnih sirovina, isključivo namenjenih za izradu luksuznih pletenih produkata, importovane su čak iz udaljenih azijskih (Indija) i afričkih zemalja (Egipat).
Između dva Svetska rata, za potrebe brojnih, manjih i većih, radionica, na postojećim plantažama naročita je bila zastupljena crvena ili crna vrba (Salix viminalis L.). Pored vrbovog pruća i štapova, za proizvodnju najrazličitijih artikala su korišćene autohtone i razne uvozne sirovine: rogoz, rafija, „španska trska“, slam, esparato trava i bambus (za izradu nameštaja-stolice, stolovi, klupe, ležaljke, itd.).
Autor-Tomislav Šimunović
