Među petoricom rezervnih austrougarskih oficira, poreklom iz Apatina, a koji su, pod uticajem socijalističkih ideja, aktivno učestvovali u revolucionarnim zbivanjima i formiranju Mađarske sovjetske republike (1918-1919), nalazio se i Franc Špicer, kasnije čuveni književnik, poznat pod pseudonimom Ervin Šinko.
Rođen je u Apatinu, 05. oktobra 1898. godine, u imućnoj jevrejskoj porodici, koja se bavila trgovinom kudelje i posedovala magacine (danas zgrade „Apatintransa“), pored nekadašnjeg Riterovog jezera. Prestižnu Osnovnu školu jevrejske crkvene opštine, kao i četiri razreda Građanske škole, završio je u rodnom gradu, dok je srednjoškolsko obrazovanje nastavio u subotičkoj Gimnaziji. Tokom Prvog svetskog rata, preciznije, 1917. godine, mobilisan je i poslat na front.
Pod snažnim uticajem, tada izrazito aktuelne, socijalističke ideologije (bila je prisutna i u njegovoj porodici, jer je jedan od rođaka bio urednik levo orijentisanog političkog časopisa), pristupio je, zajedno sa sestrom Barbarom, revoluciji u Mađarskoj, gde je učestvovao, pod vođstvom Bele Kuna, u stvaranju kratkotrajne sovjetske republike. Nakon njene definitivne propasti, započinje faza njegovog dvadesetogodišnjeg emigrantskog života širom Evrope (Beč, Pariz, Cirih, Moskva), sa kratkotrajnim boravcima na području tadašnje Kraljevine Jugoslavije (Sarajevo, Prigrevica-1932.).
Za vreme boravka u Moskvi, u periodu 1935-1937. godina, suočio se sa surovim čistkama i spoznao svu brutalnost Staljinovog režima (naročito preko tragične sudbine sestre Barbare koja je bila jedna od nevinih žrtava), dok ga je početak Drugog svetskog rata zatekao u Francuskoj. Vraća se u Jugoslaviju i preko Drvara, 1941. godine, prelazi u italijansku okupacionu zonu, da bi jedan deo rata proveo u internaciji, u koncentracionom logoru na Rabu. Nakon puštanja na slobodu, priključuje se, 1943. godine, partizanskim jedinicama, a period do oslobođenja provodi na oslobođenom području.
Posle rata, nastanio se u Zagrebu, ali je često boravio u Novom Sadu, gde je bio angažovan kao profesor, a od 1959. godine i šef Katedre za mađarski jezik i književnost na Filozofskom fakultetu. Dopisni član Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti postao je 1950. godine, a od 1960., i njen redovan član.
U svet književnosti ušao je 1916. godine, objavivši prve poetske radove (zbirka pesama „Noći i zore“), pod pseudonimom Ervin Šinko, a koji će, od tada, koristiti celog života. Za vreme boravka u Beču (1922.) pokreće književni časopis „Testver“, da bi svoje književne priloge, do 1939. godine, publikovao u poznatim evropskim časopisima, u Budimpešti, Beču, Bratislavi, Koložvaru, Parizu, Moskvi, itd. Nakon oslobođenja, objavljuje i u brojnoj jugoslovenskoj književnoj periodici („Literatura“, „Republika“, „Forum“, itd. ).
Bogati književni opus Ervina Šinka, između ostalog, čine: zbirke pesama („Bolni Bog“-Beč 1922.), romani („Četrnaest dana“-1947. i „Optimisti“-1954.), novele („Aronova ljubav“-1951. i „Egidis kreće na put“), književne studije i eseji („Falanga Antihrista“-1957.), „Bauk kruži Evropom“-1951.) i dnevnici („Roman jednog romana“-1955. i “Drvarski dnevnik”-1987.).
Umro je u Zagrebu, 26. marta 1967. godine, a u znak poštovanja prema Šinkovom književnom stvaralaštvu, jedna ulica u Apatinu nosi njegovo ime.
Dugo vremena, na jednoj kući u ulici Dimitrija Tucovića, nalazila se pogrešno postavljena spomen ploča, na kojoj je između ostalog pisalo, da to rodna kuća Ervina Šinka. Međutim, uvidom u Matične knjige rođenih, može se konstatovati da je njegova rodna kuća navedena pod brojem 742, odnosno kuća u današnjoj ulici Petra Drapšina br. 11 (danas trgovačka radnja „Kvin“).
Autor-Tomislav Šimunović
