Među mnoštvom nadgrobnih spomenika na apatinskom Gradskom groblju, svojom specifičnošću se izdvaja spomenik porodice Rakin, na kojem su postavljene dve biste, rad dva akademska umetnika. Jedna od njih predstavlja Ivana Rakina (starijeg), rad njegovog sina, akademskog vajara Ivana Rakina, dok druga predstavlja njega samog, koju je uradila njegova koleginica sa fakulteta, vajarka Nada Denić, posle njegove smrti.
Nakon prelaska u Apatin, iz rodnog Srpskog Miletića (rođen 5. jula.1953.), Ivan Rakin završava osnovnu školu i ovdašnju gimnaziju Nikola Tesla u kojoj se već jasno ispoljava njegov talenat prema likovnoj umetnosti. Presudan uticaj da se u potpunosti orijentiše u tom pravcu imao je njegov srednjoškolski profesor, akademski slikar Dušan Ćurković. Posle prve godine Pedagoške akademije (likovni odsek), upisuje se, 1973. godine, na vajarski odsek Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu, u klasi prof. Miše Popovića, gde je i diplomirao, 1979. godine (kao student bio je stipendista Saveznog fonda za unapređenje likovne umetnosti, Moša Pijade). Kod istog profesora upisuje postdiplomske studije koje završava 1984. godine, a tokom kojih je napisao magistraski rad, pod nazivom Umetnost Dalekog istoka i priredio magistarsku izložbu (grupa skulptura u varenom čeliku, Vojvođani). Nakon završetka studija, zaposlio se u apatinskoj Banji Junaković, gde je radio sve do svoje tragične smrti. U tom periodu bio je jedini akademski vajar u nekadašnjoj Jugoslaviji koji je dobio stalan posao u nekom banjskom objektu, u okviru kojeg je, u svom vajarskom ateljeu, stvarao svoje artističke produkte.
Tokom studija realizovao je seriju radova, pretežno u gipsu, patiniranom gipsu, mermeru (muški i ženski portreti), kao i u drvetu (portret i ženska figurina). Do preokreta u njegovom umetničkom usmerenju dolazi u periodu 1978/1979. godina, kada se orijentiše prema novoj inspiraciji-životinjama i drugačijem materijalu-metalu. Tako nastaje prva skulptura u mesingu, Sećanje na Mironovu kravu (1977.), da bi zatim usledio, Lafistijski ovan (vareni mesing-1978.), Almatea (vareni mesing-1979.), Stado (grupa od 5 skulptura, vareno gvožđe-1980.), Totem (vareni mesing i vareno gvožđe,1980.), Zaprega (vareno gvožđe, 1980.), Portret oca (vareni mesing, 1984.)
Uradio je nekoliko monumentalnih skulptura, rađenih u varenom gvožđu (Vojvođani, 1983/84, krug Banje Junaković), varenom mesingu (Vojvođanka, 1983. krug preduzeća Hladnjača), kao i u gipsu (Majka i dete, 1985. godine i Deca sa jagnjetom, 1986. enterijer Banje Junaković). Takođe, kod skulptura Biciklista (vareno gvožđe), 1986.) i Svirač (vareno gvožđe, 1986.) napravljeni su od elemenata koji su imali prethodnu upotrebnu funkciju.
Pred kraj života, 1988. godine najavio je i novi ciklus u svom umetničkom razvoju, inspirisan vojvođanskom ravnicom i ljudima, koji je započeo i novim materijalom, terakotom (Paori, Svirači, Pratnja).
Svoja vajarska ostvarenja prezentovao je na brojnim kolektivnim izložbama širom nekadašnje Jugoslavije (Beograd, Zagreb, Vrsar, Kragujevac, Sarajevo, Banja Luka, Apatin, Pančevo, itd), a pojavljivao se i na inostranoj likovnoj sceni (Beč, Kalgari-Kanada). Organizovane su mu posthumno i dve samostalne izložbe (retrospektivna izložba vajarskih dela i crteža-Apatin 1988/1989. i izložba crteža i skulptura-Apatin 2011.)
Još kao student pete godine postao je, 1979. godine, laureat nagrade SIZ-a kulture Savski venac Beograd (izložba studenata FLU), da bi kasnije usledila nagrada za vajarstvo na Međunarodnoj izložbi, Rad-mir-sloboda (1986.), nagrada povodom Dana mladosti kluba Kozara iz Štutgarta (1987.) i diploma za desetogodišnje sudelovanje na Susretu internacionalnih stvaralaca-150 izložbi (1989.godine-posthumno).
Kratka, ali izuzetno uspešna karijera, sa naznakama još intenzivnije umetničke aktivnosti se završila tragično, pogibijom u saobraćajnoj nesreći, kod Doboja, 17. maja. 1988. godine.
Kako se Banja Junaković od samih početaka svog funkcionisanja afirmisala kao izuzetna za lečenje steriliteta kod žena, Rakinova monumentalna skulptura, Žena sa detetom, postavljena u holu, postala je njen zaštitni znak i simbol uspešne borbe za stvaranje novog života.
O njegovoj izuzetnoj artističkoj kreativnosti govori činjenica, da kompozicija Vojvođani, predstavlja jedno od naznačajnijih dela u vojvođanskoj likovnoj umetnosti, 20. veka.
Autor-Tomislav Šimunović
