Aleksa (otac, rođen 1902.) i Kosta Krpjan (sin, rođen 1923.) emigriraju iz Rumunije, neposredno nakon završetka Drugog svetskog rata i dolaze u Jugoslaviju (prvo u selo Brnjicu, a zatim u Tršić). U prihvatnom centru u Loznici, upoznaju se sa književnikom Miodragom Borisavljevićem, koji je od 1945. do 1953. godine, obavljao funkciju upravnika apatinske Ribarske centrale.
Kako je u tom trenutku, na apatinskom ribolovačkom području, vladala oskudica u broju profesionalnih ribara, a naročito onih sa stručnim kvalifikacijama i bogatim iskustvom, na inicijativu Miodraga Borisavljevića pristaju na posao u Ribarskoj centrali i on ih dovodi u Apatin.
Aleksa i Kosta Krpjan započinju svoj profesionalni ribarski angažman na našem ribarskom području od 1945. godine, tj. ulaze u sastav formirane ribarske brigade, koju pored njih dvojice, čine još 18 ribara. Posle izvesnog perioda, tačnije 1950. godine, prelaze na ribarsku stanicu Mali Petreš, smeštenu oko 10 km nizvodno od Apatina.
Zahvaljujući boravku na njoj, kao i njihovom izuzetnom popularnošću, zasluženom profesionalnim rezultatima i stručnim znanjem, ova ribarska stanica pored oficijenog, dobija i alternativni naziv-Rumuni. Ovom fenomenu (uporedno korišćenje dva naziva za jedanu geografsku lokaciju), doprineli su, pored, napred navedenih, i drugi faktori.
Kosta se, takođe, široko afirmisao i kao izuzetan poznavalac kulinarske veštine, tako da je prilikom brojnih dolazaka, tadašnjih, najviših saveznih funkcionera (Moša Pijade-predsednik skupštine FNRJ, Edvard Kardelj-predsednik Savezne skupštine SFRJ, Rodoljub Čolaković-potpredsednik Saveznog izvršnog veća, itd.) i predstavnika stranih država, bio obavezno angažovan na spremanju, na samo njemu svojstven način, raznih ribljih, kao i drugih gastronomskih specijaliteta od divljači.
Dolazeći u Jugoslaviju, sa sobom su poneli svoje dragoceno i bogato ribolovačko iskustvo, a kao najvažnije, doneli su na ovo područje jednu specifičnu, do tada, apatinskim ribarima, nepoznatu ribarsku mrežu-setku (ova vrsta mrežarskog alata bila je do tog trenutka, nepoznata i na celokupnom ribolovačkom području tadašnje Jugoslavije). Setku su, Aleksa i Kosta, doneli pod ovim nazivom, tako da je ovaj termin uobičajen kod alasa na apatinskim ribolovačkim terenima.
U početku je bilo mnogo otpora i potcenjivačkog odnosa od strane starih alasa („sa njom se mogu samo hvatati komarci“-kako su govorili), koji su praktikovali ribolov velikim, tradicionalnim alatima, ali su ubrzo, zahvaljući njenoj izuzetnoj efikasnosti i malom broju angažovanoh ribara (neophodna su samo dva alasa prilikom rada sa njom), radikalno promenili mišljenje.
Tako setka, zahvaljujći Aleksi i Kosti Krpjan, odnosno, apatinskim ribarima koji su je prihvatili (naročito mlađe generacije ribara), i njihovim kontaktima sa alasima na drugim ribarskim područjima, počinje da preuzima primat i potiskuje velike, tradicionalne mreže (alov i laptaš), do tada neprikosnovene u okviru ribolovačke delatnosti. Njene pozitivne karakteristike brzo uočavaju brojni ribari duž Dunava, Tise i Save, i od tada počinje period njene ekspanzije i favorizacije na jugoslovenskim ribolovnim terenima.
Aleksa Krpjan odlazi u penziju, 1971. godine, posle čitavog životnog veka provedenog na Dunavu, zahvaćen nostalgijom vraća se u Rumuniju, oboleva i nakon samo 6 meseci umire.
Njegov sin Kosta, ostaje i dalje angažovan u apatinskom ribarstvu, ali i on, iscrpljen teškim uslovima života prilikom dugogodišnjih boravaka na terenu, odlazi u invalidski penziju, 1980. godine. Na svetog Nikolu, 19. decembra 1988. godine, gasi se život, kako su ga nazivali „Dunavskog asa“, koji će, zajedno sa ocem (zahvaljući doprinosu apatinskom i jugoslovenskom ribarstvu), ostati trajno zabeležen u istoriji ribarske delatnosti.
Piše-Tomislav Šimunović
Pozdrav lepo sto je objavljeno nesto kao sto je ovo! Aleksa je bio moj deda tatin otac a Kosta stric veliko vam hvala za ovo sto ste objavili!! Pozdrav iz Svilojeva od porodice Krpjan