Iz štampe je izašla nova knjiga Miroljuba Milanovića, a reč je o knjizi književno-kritičkih zapažanja koju je autro objavio pod nazivom “San o poeziji budućnosti”. Milanović se u knjizi bavi kritičkim promišljanjem pesničkog stvaralaštva: Miroslava Lukića iz Beograda, Zorana M. Mandića iz Apatina, Aleksandra Lukića iz Požarevca i Miloja Dončića iz Niša.
Prema Milanovićevim rečima pesnici o kojima je reč u ovoj knjizi stekli su slobodu da pređu preko granice koja deli poznato, ispitano i zađu u nove prostore. Uspeli su najteže: da budu svoji.
Milanović je o pesničkom stvaralaštvu Zorana M. Mandića napisao sledeće:
“Pesništvo Zorana M. Mandića sabrano u nekih dvadesetak zbirki, u velikom luku, slobodnije rečeno, ispisuje tu usmerenost ka duhovnosti, započetu još u dvanaestom veku u žitijima i pohvalama, tekstovima pisanim za potrebe srednjovekovne srpske države, do svetovne poezije iskazane u srpskom baroku, sa prekidom u drugoj polovini 20. veka, nalazi prekinutu nit na početku trećeg milenijuma, postavljajući srpski stih pored najvećih evropskih pesničkih ostvarenja. Metafizičko i metaforično, Mandićevo pesništvo je neprekidno u traganju za odgovorom na suštinska civilizacijska pitanja. Držeći se slobodnog stiha, Mandić traga za unutrašnjim ritmom i uspeva da ga nađe u kolokvijalnom jeziku. Neprekidno obraćanje velikanima evropske književnosti i slikarstva, Mandić čini sa merom ne opeterećujući pesmu erudicijom ali ukazujući na svest gde se srpska poezija u evropskom krugu nalazi. Te osobine ukazuju na visoko mesto koje mu u savremenom srpskom pesništvu pripada.”
