Iz izuzetno širokog spektra zanatskih profila, kao i velikog broja zanatskih majstora, putopisac Mihael fon Kunič je u svom deskriptivnom delu, štampanom u Pešti 1824. godine, posebno apostrofirao jednog majstora iz specifične i stručno veoma zahtevne, muzičke sfere-proizvođača orgulja Kašpara Fišera (Apatin, 1772-Apatin, 1829).
Pored brojnih epiteta kojima je najpozitivnije okarakterisao njegov talenat i izuztne zanatske sposobnosti, naveo je i da je majstor Fišer jedan od čuvenih graditelja te vrste muzičkih instrumenata u tadašnjoj državi. Ove laskave ocene nisu odraz laičkog mišljenja osobe sa nedovoljnim nivoom stručnosti iz ove oblasti, a pogotovo ne kurtoaznog odnosa prema određenim ličnostima tadašnjeg Apatina (što bi se moglo odnositi na funkcionere iz opštinske i sreske administracije, kao i drugih značajnih institucija lociranih u naselju); nego su primarno formirane na opštepoznatim i relevantnim činjenicama.
Vrhunski kvalitet izrade ovih komplikovanih muzičkih produkata potvrđivan je i nizom kasnijih stručnih valorizacuja, učinjenih od strane kompetentnih osoba i eksperata iz ove sfere (poznati muzikolozi kao i najpoznatiji stručnjaci za građu orgulja), što mu je konačno donelo laskav epitet najznačajnijeg majstora za izradu orgulja u tadašnjoj Mađarskoj, na prelasku 18. u 19. vek.
Takođe se može zaključiti da je bio rodonačelnik jedne izuzetne familije sa izrazito artističkim sklonostima, čiji su se članovi potvrdili u raznim umetničkim sferama. Jedan od sinova, Johan, nasledio je od oca muzički talenat i nastavio očevu profesiju, drugi sin, Jozef, stekao je stručne kvlafikacije za vajarstvo i pozlatarstvo (realizovao je pozlatarske radove na ikonostasu u pravoslavnoj crkvi Svete Trojice u Somboru,1857.godine), dok je treći, Ferdinad, studirao arhitekturu i stekao zavidnu afirmaciju kao arhitekta (projektovao hotel “Kod francuskog cara”, kasnije hotel “Sloboda” u Somboru, 1856.godine)
Na nivou dosadašnjih istraživanja ne može se sa sigurnošću konstatovati gde je Fišer sticao svoje zanatsko obrazovanje, ali se može sa određenom verovatnoćom pretpostaviti da se usavršavao prilikom obaveznog vandrovanja u majstorskim radionicama u Bonj Hadu (radionica Jožefa Rota), Segedinu (radionica Kristiana Rota) ili Baji (radionica Červenka). Takođe, možemo pretpostaviti da je inicijalno znanje dobio za vreme šegrtovanja u orguljarskoj radionici Pump, inače najstarijoj muzičkoj radionici ove vrste na području Apatina. Postoji podatak da je za potrebe katoličke crkve u Bogojevu radionica Pump, 1792. godine izradila i montirala orgulje za potrebe ovog sakralnog objekta, a koje su u funkciji bile jedan vek, kada su 1890. prodate erdutskoj crkvi.
Prvi Fišerov ambiciozniji projekat, izgradnja orgulja za apatinsku crkvu Uspenja Marijinog, ponuđen od strane apatinske duhovne administracije odmah nakon njegovog povratka u Apatin, 1795. godine, nakon vandrovanja po južnoj Mađarskoj, realizovan je 1797. godine, a novoizgrađeni verski objekat (1798.) dobio je izvanredne bimanualne orgulje (sa 16 registara) koje su (kao što je slučaj i kod kasnijih produkata) izuzetna sinteza visokog zanatsko-tehnološkog kvaliteta i umetničke komponente (bile su u funkciji sve do 1911. godine, kada su zamenjene novim). Vremenom je stekao reputaciju vrsnog majstora, te je bio angažovan na nizu velikih projekata koje je uspešno realizovao: Osijek (župna crkva sv Petra i Pavla na Gornjem gradu, orgulje sa 13 registara-1800.), Valpovo (1804.), Petrijevci (1807.), Novi Sivac (sada deo Sivca, reformatska crkva-1811.), Majš (1811.), Krnjaja (sada Kljajićevo, orgulje sa 12 registara-1811.), Čeb (sada Čelarevo, bimanuelne orgulje-1813.), i Odžaci (njegove najveće orgulje sa 22 registra, koje su i danas u funkciji-1821. godine).
Poslednji angažman je imao u Osijeku, za crkvu sv. Mihaela u Tvrđi, gde je, 1827. godine, ugovorio izgradnju jednih orgulja sa 20 registara, ali ih nije uspeo montirati jer je u međuvremenu preminuo. Umesto njega, 1830. godine, postavku je realizovao njegov sin Johan. Paralelno sa izradom, vršio je i uspešne reparatorske zahvate na mnogim starim i dotrajalim orguljama.
Sahranjen je na nekadašnjem Gornjem groblju (današnje Gradsko groblje), sa suprugom i ćerkom.
Autor-Tomislav Šimunović
